B1 – jaki to poziom? Komunikatywny czy płynny? Co to znaczy, że twój poziom jest zaawansowany i czym się to różni od poziomu proficient? I wreszcie – najważniejsze pytanie – jakim poziomem znajomości języka pochwalić się w CV?
Od poziomu początkującego po zaawansowany i biegły
Pierwszy system opisu poziomów biegłości językowej to ten, który znasz z okładek podręczników do nauki języka angielskiego. Tradycyjnie od lat większość podręczników przyjmuje podział na poziomy:
Beginner – początkujący
Elementary – podstawowy
Intermediate – średnio zaawansowany
Upper Intermediate – średnio zaawansowany wyższy
Advanced – zaawansowany
Proficient – biegły
Zwróć uwagę na rozbicie średnio zaawansowanej znajomości języka na dwa poziomy. Nierzadko pojawia się również poziom pre-intermediate, czyli średnio zaawanasowany niższy. To nie przypadek i zwykłe kwestie nazewnicze. O ile – w przypadku większości języków – stosunkowo łatwo i szybko jesteśmy w stanie z poziomu początkującego wskoczyć na poziom średnio zaawansowany niższy, o tyle dobrnięcie potem do poziomu zaawansowanego może zająć długie lata. I niestety jest to ten moment, kiedy większość z nas zniechęca się do nauki języka, dochodzi do wniosku, że nie ma talentu, że to się nie uda…
Niesłusznie. Poziom średnio zaawansowany to czas, kiedy wreszcie spotykamy naprawdę trudne zagadnienia językowe, a poznanie nowej struktury czy kilku nowych słówek nie robi na nas już tak piorunującego wrażenia, bo po prostu procentowo nie będzie już nigdy tak znaczące w ogromie posiadanej przez nas wiedzy i umiejętności, jak było na poziomie podstawowym. Poziom średnio zaawansowany jest trudny i długi dla wszystkich, nie tylko dla ciebie 😉
A1, A2, B1, B2, C1, C2 - czyli poziomy CEFR
Czemu zawdzięczamy literkowo-cyfrową kodyfikację poziomów znajomości języka? Oczywiście normalizującej i szufladkującej wszystko co się da Unii Europejskiej. Jakieś 20 lat temu Komisja Europejska przyjęła tzw. Europejski System Opisu Kształcenia Językowego (Common European Framework of Reference for Languages, CEFR). Wprowadzenie CEFR było swojego rodzaju rewolucją dla skostniałych systemów nauczania w krajach takich jak Polska. Poziomy od A1 do C2 nie są bowiem opisywane nie na podstawie liczby czasów, jakie przerobiliśmy na zajęciach lub liczby słówek, które wykuliśmy na pamięć, tylko w oparciu o to jak radzimy sobie z czterema praktycznymi umiejętnościami językowymi: mówieniem, słuchaniem, czytaniem i pisaniem.
Co trzeba umieć, żeby znaleźć się na poszczególnych poziomach?
A1 to odpowiednik poziomu początkującego, Beginner. Na tym poziomie rozumiesz i potrafisz stosować podstawowe zwroty potoczne i wyrażenia dotyczące życia codziennego. Przedstawiasz siebie i innych, formułujesz pytania z zakresu życia prywatnego oraz potrafisz prowadzić prostą rozmowę, pod warunkiem, że rozmówca mówi wolno, zrozumiale i jest gotowy do pomocy.
A2 to odpowiednik poziomu podstawowego, Elementary lub Pre-Intermediate. Oznacza, że rozumiesz wypowiedzi i najpopularniejsze wyrażenia związane z życiem codziennym. Porozumiewasz się w rutynowych sytuacjach komunikacyjnych dotyczących tematów znanych i typowych. W prosty sposób opisujesz swoje pochodzenie i otoczenie oraz opisujesz sprawy związane z najważniejszymi potrzebami życia codziennego.
B1 to już faktycznie poziom średnio zaawansowany, Intermediate. Na tym poziomie rozumiesz znaczenie najważniejsze informacje standardowych wypowiedzi, które dotyczą znanych ci spraw i zdarzeń typowych dla pracy, szkoły, czasu wolnego itd. Radzisz sobie z większością sytuacji komunikacyjnych mogących się zdarzyć podczas podróży w rejonie, gdzie mówi się danym językiem. Potrafisz tworzyć proste, spójne wypowiedzi na tematy, które są ci znane lub które cię interesują oraz opisywać doświadczenia, wydarzenia, marzenia, nadzieje i aspiracje.
B2 to poziom średnio zaawansowany, Upper Intermediate. To twój poziom, jeżeli rozumiesz znaczenie głównych wątków w złożonych tekstach na tematy konkretne i abstrakcyjne oraz rozumiesz dyskusje na tematy techniczne z zakresu twojej specjalności. Potrafisz porozumiewać się na tyle płynnie i spontanicznie, by prowadzić normalną rozmowę z rodzimym użytkownikiem danego języka oraz formułować przejrzyste wypowiedzi ustne i pisemne w szerokim zakresie tematów, a także wyjaśniać swoje stanowisko.
C1 to już poziom zaawansowany, Advanced. Rozumiesz szeroki zakres trudnych, dłuższych tekstów oraz dostrzegasz znaczenia ukryte, wyrażone pośrednio. Potrafisz wypowiadać się płynnie, spontanicznie, bez większego trudu odnajdując właściwe sformułowania. Skutecznie i swobodnie posługujesz się językiem w kontaktach towarzyskich i społecznych, edukacyjnych bądź zawodowych. Potrafisz formułować jasne, dobrze zbudowane, szczegółowe wypowiedzi dotyczące złożonych problemów, sprawnie i właściwie posługując się regułami organizacji wypowiedzi.
C2 to poziom biegły, Proficient. Możesz z łatwością zrozumieć praktycznie wszystko, co usłyszysz lub przeczytasz. Potrafisz streszczać informacje z innych źródeł, pisanych lub mówionych. Wyrażasz swoje myśli bardzo płynnie, spontanicznie i precyzyjnie, subtelnie różnicując odcienie znaczeniowe nawet w bardziej złożonych wypowiedziach.
I jeżeli teraz myślisz sobie z trwogą „Kiedy ja dojdę do poziomu C1 lub C2?”, to przeczytaj jeszcze raz opis tych poziomów i zastanów się czy wszyscy ludzie są w stanie osiągnąć taki poziom komunikacji w swoim języku rodzimym? Wiele osób nie dochodzi we własnym – i jedynym sobie znanym – języku nawet do poziomu B2, więc jeżeli tobie udaje się piąć w górę przez kolejne poziomy obcego języka, jest to naprawdę duży powód do dumy.
Co napisać w CV i czy twój angielski jest komunikatywny?
Jeżeli zamierzasz napisać w CV, że twój angielski jest komunikatywny… STOP! Zastanów się: co to właściwie znaczy ten „komunikatywny angielski”? Czy to oznacza, że poprawnie i sprawnie posługujesz się językiem w każdej sytuacji, czy że jakoś się dogadasz, o ile będą do ciebie wolno mówić i wczytywać w twoją gestykulację? Trudno chyba o bardziej wieloznaczne i potencjalnie wprowadzające w błąd określenie poziomu znajomości języka niż „komunikatywny”.
Aby potencjalny pracodawca nie zrozumiał nas źle, lepiej odwołać się do bardziej precyzyjnego systemu klasyfikacji poziomów, czyli np. CEFR. Określając swój poziom jako B2 czy C1 oferujesz bardzo obszerną i konkretną informację na temat swoich umiejętności językowych. Taki komunikat będzie zrozumiały zwłaszcza w dużych firmach z profesjonalnymi działami HR, które doskonale wiedzą czego po poziomach CEFR się spodziewać.
W przypadku mniejszych firm, gdzie poziomy CEFR niekoniecznie są dla rekrutujących jasne, dobrze będzie nasze C1 czy C2 uzupełnić o opis słowny, czyli po prostu dopisać w nawiasie, że chodzi o poziom zaawansowany lub biegły.
Składając CV w języku angielskim rozważ również następującą klasyfikację słowną:
Basic – dogadujesz się na bardzo proste tematy lub po prostu znasz kilka podstawowych zwrotów po angielsku.
Conversational – dogadujesz się na podstawowe tematy codzienne, popełniając przy tym nieco błędów, ale raczej nic po angielsku nie napiszesz.
Fluent – umiesz wyrazić co myślisz bez zbędnego wahania, używając przy tym zazwyczaj poprawnej gramatyki i właściwego słownictwa, dzięki czemu inni mogą bez wysiłku zrozumieć zarówno twoje komunikaty ustne, jak i pisemne.
Proficient – naprawdę swobodnie posługujesz się językiem zarówno w sferze zawodowej, jak i prywatnej. Nie tylko nie popełniasz błędów językowych, ale umiesz się językiem bawić i np. bez trudu odczytujesz lub spontanicznie tworzysz żarty językowe.
Kiedy ta ostatnia klasyfikacja może być dla twojego CV lepsza niż poziomy od A1 po C2? Nie ma się co oszukiwać: poziomy A1 czy A2 nie wyglądają imponująco. Enigmatyczne Basic czy Conversational prezentują się już o wiele lepiej, a wciąż nie są szczególnie zobowiązujące. Może się przecież zdarzyć, że aplikujesz do chorwackiej firmy, w ktorej co prawda wymagają od ciebie wyłącznie płynnego angielskiego (Fluent, czyli B2, a nawet B1), ale ty nauczyłeś się kilku chorwackich zwrotów podczas wakacji nad Adriatykiem i możesz się teraz w CV pochalić: Fluent English and Basic Croatian.
Określenie poziomu znajomości języka jako „Conversational” przyda się natomiast tym osobom, które spędziły jakiś czas w kraju anglojęzycznym wykonując prace fizyczne i chociaż co prawda nie potrafią po angielsku za bardzo czytać i pisać, dogadają się w prostych sytuacjach codziennych czy zawodowych. Tacy ludzie całkowicie wypadają poza klasyfikację CEFR, bo mówiąc i rozumiejąc ze słuchu na poziomie A2 lub B1, z pisaniem i czytaniem pozostają na poziomie bliskim zera. W takim wypadku „Conversational English” jest najlepszym wyborem dla naszego CV.
Wreszcie może się po prostu zdarzyć, że nasz angielski jest całkiem niezły, ale nie do końca potrafimy określić, czy jest to B2 czy już C1 albo z różnych powodów mamy obawę przed zawyżeniem swojego poziomu w procesie rekrutacji. Wówczas napiszmy, że nasz angielski jest jesteśmy Fluent.
Jedno jest pewne: bez wględu na to na jakim poziomie jest nasz angielski (albo włoski, japoński, polski…), zawsze może być lepszy. A w systematycznej pracy nad umiejętnościami językowymi mało co pomaga nam tak bardzo, jak skuteczne planowanie nauki. Jeżeli chcesz sobie to planowanie ułatwić, pobierz My Study Plan, do końca września 50% taniej z kodem PLANNER22.
