Miałam dzisiaj pisać o planowaniu i wyznaczaniu celów, nie o szkolnej kulturze, ale wyszło inaczej. Dlaczego? I dlaczego miałabym pisać o szkole w pierwszym tygodniu ferii zimowych?
Bo jak ferie, to dzieci w w rozjazdach lub w domu. A jak dziewięciolatek w domu, to usycha z nudy. A jak ma tendencję do usychania z nudy, to warto go na jakąś zimę w mieście lub półkolonie zapisać. A jak rodzic się za późno zorientuje, to zapisuje tam, gdzie zostały miejsca. I tak moja prywatna dziewięciolatka wylądowała na półkoloniach organizowanych w brzydkiej, szarej szkole wetkniętej między równie brzydkie bloki z wielkiej płyty. Proszący się o remont ponury gmach z lat siedemdziesiątych, taki w jakim uczy się pewnie 70 procent polskich dzieci. Niby nic, a dla mojej córki szok, bo ma rzadki przywilej uczęszczania do podstawówki nowiuteńkiej, jeszcze pachnącej świeżością, z kolorowymi dywanikami i pufami w „kącikach wypoczynkowych” oraz stolikami do piłkarzyków na korytarzach.
No więc wchodzimy dzisiaj rano do szarego mokotowskiego gmaszyska, schodzimy do szatni, a tam… Woźna. Uśmiechnięta, sympatyczna, pomocna, zagadująca dzieciaki. „Ale jak to” – myślę, przypominając sobie momentalnie wykrzywione w wiecznym grymasie niezadowolenia twarze woźnych z naszej szkoły…
Miałam jakiś czas temu wątpliwą przyjemność poczekać dłużej w szkole mojego dziecka, posiedzieć na korytarzu i poobserwować codzienne szkolne życie, jakie toczy się w kolorowej, lśniącej świeżością i czystością placówce, będącej – jak wieść niesie – oczkiem w głowie lokalnego burmistrza. I co zaobserwowałam? Te same, co zawsze, skwaszone sprzątaczki narzekające na „niewychowane bachory” i drące się na „rozwydrzonych gówniarzy” w szatni. A dzisiaj szatniarka ze starej, szarej szkoły na osiedlu z wielkiej płyty uświadomiła mi, że piękna, nowa szkoła, do której chodzi moje dziecko nie jest szkołą dla dzieci, jest szkołą na pokaz. Nie wszystko złoto, co się świeci.
No ale to tylko woźne – powiecie. A ja wam powiem, że nie, to nie tylko woźne. Tu chodzi o kulturę. Kulturę organizacji. Kto z was uczy Business English, ten wie, a kto nie, temu na szybko tłumaczę, że kultura organizacji to zestaw norm, wartości i idei w danej organizacji obowiązujących, to specyficzny klimat, atmosfera, kształtowane między innymi poprzez zarządzanie. Innymi słowy kultura organizacji idzie z góry, a zachowanie poszczególnych pracowników stanowi jej odzwierciedlenie. A organizacja, moi drodzy, to nie tylko korpo ze szklanego Mordoru. Szkoła publiczna, czy Urząd Skarbowy, w którym tak nie lubicie się pojawiać, to też organizacje ze swoistą kulturą (lub – jak chciałoby się czasem rzec – jej brakiem). Jeżeli szkolne sprzątaczki traktują dzieci (swoich klientów, głównych odbiorców usługi szkolnej, powód, dla którego w ogóle otrzymały w organizacji zatrudnienie) jak śmieci, to jak myślicie – jak dzieci są w takim miejscu traktowane przez nauczycieli, przez szkolnych pedagogów, przez dyrekcję? W kulturze organizacji chodzi o przykład, który idzie z góry.
I pewnie bym o tym w ogóle nie pisała, gdyby nie to, że wczoraj na jednej z nauczycielskich grup na FB natknęłam się na blogowy wpis dziewczyny piszącej dlaczego rzuciła pracę w szkole i odważnie (bo już pracę rzuciła) jadącej po „niewychowanych, samolubnych i nieodpowiedzialnych bachorach”. Tekst tak żałosny, że nie zasługuje na linkowanie, więc nie linkuję, ale poruszający. Poruszający dla mnie z jednej strony jako nauczyciela, ze stażem wystarczającym już żeby wiedzieć i każdemu początkującemu nauczycielowi przypomnieć, że w relacjach ze swoimi uczniami zbierasz plony tego, co sam zasiejesz. Z drugiej strony poruszający dla mnie jako matki, bo śledząc tok myślowy autorki cieszyłam się – w imieniu uczonych przez nią dzieci – że z pracy w szkole zrezygnowała i żaden biedny uczeń nie będzie musiał mieć z nią więcej do czynienia, a jednocześnie – niestety – trzymałam kciuki za kilkoro nauczycieli ze szkoły mojej córki, życząc im podjęcia takiej samej decyzji co do swojej dalszej kariery w edukacji.
Dwa akapity wyżej piszę o tym jak czekałam w szkole. Nie czekałam wtedy na moją córkę. Czekałam na dyrektor ds. pedagogicznych, z którą byłam umówiona. Na rozmowę. Taką zwykłą, ludzką. Jak nauczyciel z nauczycielem, pedagog z pedagogiem, metodyk z metodykiem, jak osoba świadomie kształtująca kulturę organizacji, za którą jest odpowiedzialna, z osobą, która o kształtowaniu kultury organizacji najwyraźniej nie słyszała. Dwa miesiące po rozpoczęciu roku szkolnego przelała się moja czara goryczy i nie dałam już rady patrzeć na porażki ponoszone raz za razem przez nauczycieli mojego dziecka; nie wszystkich (trzeba im oddać sprawiedliwość), ale zatrważającą większość niestety. Porażki wypisz wymaluj podobne do porażek autorki bloga, który mnie wczoraj tak rozstroił.
Jeżeli nie wiecie jak nauczyciel może ponosić porażkę za porażką, to spieszę podać wam receptę na nauczycielską porażkę w trzech zwięzłych punktach:
Na koniec jeszcze jedna uwaga, ku przestrodze. Wychowawczyni syna znajomych nieustannie powtarza swojej klasie, że są najniegrzeczniejszą i najgorszą klasą w całej szkole. I wiecie jaką ma klasę? Niegrzeczną. Trudną.
Samospełniające się proroctwo to się nazywa. Powiedz dziecku, że jest niegrzeczne, a będzie niegrzeczne, powiedz, że pyskate, a będzie pyskate.
W wychowaniu dzieci, pedagogice i edukacji zasada, że jakie ziarno zasiejesz, takie plony zbierzesz, sprawdza się jak nigdzie indziej.
Zawód nauczyciela to zawód szczególny, jak praca lekarza, czy duchownego, jest to służba drugiemu człowiekowi (tak, to małe, niepełnoletnie to też człowiek), to – nie bójmy się dużych słów – misja. Jeżeli szukasz pracy od-do, z której wyjdziesz po południu i zapomnisz na cały wieczór, czym się zajmujesz, aby na spokojnie oddać się oglądaniu milionowego odcinka „Na Wspólnej”, to… poszukaj innej pracy 😉
Teoretycznie po latach pracy jako lektor, powinnam mieć już taką bazę materiałów, żeby nie było potrzeby jej dłużej powiększać. Może co najwyżej uzupełniać. Faktycznie, podręczniki kupuję już bardzo rzadko, ale… kolekcja materiałów wciąż rośnie. Puchnie – między innymi, a może przede
Mam dzisiaj dla was fantastyczną pomoc: amerykańskie gry konwersacyjne sprawdzające się na praktycznie każdym poziomie zaawansowania. A znajomość z tymi grami zawdzięczam … Ambasadzie Amerykańskiej. Jakieś dwa lata temu jedna z naszych lektorek wybrała się do Ambasady na półroczny staż,
Czy macie swój ulubiony moment w ciągu długiego dnia pracy? Ja mam. I wcale nie jest to ta chwila, kiedy zamykam za sobą drzwi wychodząc ze szkoły. Nie jest to też ta chwila, kiedy naszą kuchnię wypełnia zapach kawy. Jest
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Nauczanie języków czy prowadzenie szkoły językowej to praca usługowa, jak każda inna. Jeżeli zależy nam na klientach i na tym, aby do nas wracali, próbujemy nawiązać z nimi dobre relacje oraz pokazać się z jak najlepszej i jak najsympatyczniejszej strony.
Tak, to prawda. Pracowałam swego czasu jako tłumacz. I to nawet całkiem długo. Nie ma co ukrywać, moja kariera zawodowa od zawsze jest związana naprzemiennie i z różną intensywnością albo z nauczaniem języka angielskiego, albo z tłumaczeniami. Obie te specjalizacje
Luty to taki szczególny czas w roku, kiedy zarówno my, jak i nasi uczniowie mamy już dość zimy, do wiosny jeszcze daleko i każda okazja, aby rozwiać mroczne zimowe chmury nad naszymi głowami jest na wagę złota. Może właśnie stąd
