Jest mi wstyd. Jest mi wstyd za ten rząd, za to ministerstwo edukacji, za te reformy. Jest mi wstyd za to jak wygląda szkoła w naszym kraju w XXI wieku. Ale najbardziej jest mi wstyd za rodziców, bo sama jestem rodzicem. I za nauczycieli, bo sama jestem nauczycielką.
Moje… twoje… nasze dzieci od trzech tygodni gniją w domach, u babć lub z nianiami i tabletami. Tracą kolejne godziny i dni nauki, usychają z nudów podczas tych nieplanowanych „wakacji”.
I okazuje się, że kwestią najważniejszą, fundamentalną, podstawową i przyćmiewającą wszystko inne są… egzaminy. Egzamin ósmoklasisty, egzamin gimnazjalny, egzamin maturalny. Czy się aby wszystkie na pewno odbędą?
A jak już się upewnimy, że egzaminy się jednak odbędą, to wszystko jest w najlepszym porządku, nauczyciele mogą sobie strajkować dalej, dzieci siedzieć w domach (lub u swoich rodziców w pracy). Mamy to wszyscy w głębokim D. Ważne, że egzaminy zdane.
Bo przecież celem nadrzędnym całego tego bajzlu zwanego edukacją jest zdawanie egzaminów, prawda?
Bo nasze dzieci nie chodzą do szkoły po umiejętności, po wiedzę, po myślenie, po integrację z rówieśnikami, po rozwój. O nie! One chodzą do szkoły – tych kilkanaście bitych lat – po oceny i procenty. Wystawione przez rodziców do konkursu jak pekińczyki na wystawie psów rasowych: może i będą mieć w przyszłości problemy z oddychaniem, ale za to jakie medale wygrywają.
Ten dzisiejszy strajk dotyka codziennych problemów edukacji, z których mniej lub bardziej zdajemy sobie wszyscy sprawę. Obnaża jednak również te problemy, na które wolimy przymknąć oczy, bo tkwią w nas samych. Bo walka z nimi wymagałaby od nas wszystkich wysiłku mentalnego.
Aby z tymi problemami walczyć, musielibyśmy się zastanowić po co nasze dzieci właściwie chodzą do szkoły i jak szkoła ma je przygotować do dorosłego życia. I musielibyśmy wszyscy (rodzice, nauczyciele, politycy) diametralnie zmienić nasz sposób myślenia o szkolnictwie.
Szanowni Państwo, właśnie jako społeczeństwo tego pięknego nadwiślańskiego kraju oblewamy egzamin z edukacji.
Chcesz wiedzieć więcej i być na bieżąco z wszystkimi moimi radami, pomysłami, podpowiedziami, projektami oraz promocjami? Koniecznie polub mnie na Facebooku i Instagramie.
Zestawienie, które oddaję w wasze ręce to prawdziwa uczta dla ucha, oka, intelektu i przede wszystkim poczucia humoru. Muszę was jednak od razu lojalnie uprzedzić, że moja subiektywna lista najlepszych filmów na lekcję angielskiego nie zawiera pełnometrażowych produkcji, ktore pozwolą
Nauczanie języków czy prowadzenie szkoły językowej to praca usługowa, jak każda inna. Jeżeli zależy nam na klientach i na tym, aby do nas wracali, próbujemy nawiązać z nimi dobre relacje oraz pokazać się z jak najlepszej i jak najsympatyczniejszej strony.
Xero, ksero, kopiarka – jak zwał, tak zwał. Plastikowe pudło wypluwające zadrukowane karteczki zna chyba każdy nauczyciel i niemal każdy nauczyciel darzy je uczuciami skrajnymi: od uwielbienia (Hurra! Minuta przygotowań i jest materiał na całe zajęcia!) przez konsternację (Dlaczego ucina mi
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
I haven’t been everywhere, but it’s on my list – cytat z amerykańskiej pisarki Susan Sontag proszę państwa. A wy byliście wszędzie? Macie to na liście? I czy wiecie gdzie byli wasi uczniowie? Jaki mają stosunek do podróży? Jakie spostrzeżenia?
Na początku każdego kursu (a idealnie jeszcze przed jego rozpoczęciem) pytam swoich uczniów jakie mają priorytety, co chcą osiągnąć, na czym im zależy, jakie umiejętności chcieliby szlifować, a jakie są dla nich mniej ważne. Dzięki temu możemy wspólnie określić na czym
Z uniwersalnymi kartami StoryBits od ponad pół roku pracuję szczęśliwie na swoich zajęciach nie tylko ja, ale w tej chwili już setki nauczycieli w całej Polsce i rosnąca rzesza językowców w całej Europie. Karty okazały się na tyle wszechstronne, że aktywności, które dla nich
