Jest mi wstyd. Jest mi wstyd za ten rząd, za to ministerstwo edukacji, za te reformy. Jest mi wstyd za to jak wygląda szkoła w naszym kraju w XXI wieku. Ale najbardziej jest mi wstyd za rodziców, bo sama jestem rodzicem. I za nauczycieli, bo sama jestem nauczycielką.
Moje… twoje… nasze dzieci od trzech tygodni gniją w domach, u babć lub z nianiami i tabletami. Tracą kolejne godziny i dni nauki, usychają z nudów podczas tych nieplanowanych „wakacji”.
I okazuje się, że kwestią najważniejszą, fundamentalną, podstawową i przyćmiewającą wszystko inne są… egzaminy. Egzamin ósmoklasisty, egzamin gimnazjalny, egzamin maturalny. Czy się aby wszystkie na pewno odbędą?
A jak już się upewnimy, że egzaminy się jednak odbędą, to wszystko jest w najlepszym porządku, nauczyciele mogą sobie strajkować dalej, dzieci siedzieć w domach (lub u swoich rodziców w pracy). Mamy to wszyscy w głębokim D. Ważne, że egzaminy zdane.
Bo przecież celem nadrzędnym całego tego bajzlu zwanego edukacją jest zdawanie egzaminów, prawda?
Bo nasze dzieci nie chodzą do szkoły po umiejętności, po wiedzę, po myślenie, po integrację z rówieśnikami, po rozwój. O nie! One chodzą do szkoły – tych kilkanaście bitych lat – po oceny i procenty. Wystawione przez rodziców do konkursu jak pekińczyki na wystawie psów rasowych: może i będą mieć w przyszłości problemy z oddychaniem, ale za to jakie medale wygrywają.
Ten dzisiejszy strajk dotyka codziennych problemów edukacji, z których mniej lub bardziej zdajemy sobie wszyscy sprawę. Obnaża jednak również te problemy, na które wolimy przymknąć oczy, bo tkwią w nas samych. Bo walka z nimi wymagałaby od nas wszystkich wysiłku mentalnego.
Aby z tymi problemami walczyć, musielibyśmy się zastanowić po co nasze dzieci właściwie chodzą do szkoły i jak szkoła ma je przygotować do dorosłego życia. I musielibyśmy wszyscy (rodzice, nauczyciele, politycy) diametralnie zmienić nasz sposób myślenia o szkolnictwie.
Szanowni Państwo, właśnie jako społeczeństwo tego pięknego nadwiślańskiego kraju oblewamy egzamin z edukacji.
Miałam dzisiaj pisać o planowaniu i wyznaczaniu celów, nie o szkolnej kulturze, ale wyszło inaczej. Dlaczego? I dlaczego miałabym pisać o szkole w pierwszym tygodniu ferii zimowych? Ferie Bo jak ferie, to dzieci w w rozjazdach lub w domu. A
Tak, to prawda. Pracowałam swego czasu jako tłumacz. I to nawet całkiem długo. Nie ma co ukrywać, moja kariera zawodowa od zawsze jest związana naprzemiennie i z różną intensywnością albo z nauczaniem języka angielskiego, albo z tłumaczeniami. Obie te specjalizacje
Na początku każdego kursu (a idealnie jeszcze przed jego rozpoczęciem) pytam swoich uczniów jakie mają priorytety, co chcą osiągnąć, na czym im zależy, jakie umiejętności chcieliby szlifować, a jakie są dla nich mniej ważne. Dzięki temu możemy wspólnie określić na czym
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Wbrew pozorom wcale nie twierdzę w tym artykule, że napewno zamkniesz swoją szkołę językową w ciągu roku. Twierdzę jednak, że masz na to ogromne szanse. Statystycznie. Statystyki podają, że 80% polskich firm zamyka się w ciągu dwóch pierwszych lat działalności.
Ech… składnia pytań…. My, lektorzy angielskiego, gramatykę pytań darzymy szczególnym uczuciem, bo jak ogólnie dobrze przygotowany uczeń ma się na czymś wyłożyć (czy to podczas konwersacji, czy egzaminu), to wyłoży się na niepoprawnie sformułowanym pytaniu. Pytania w angielskim trudne są. Każdy to
Teoretycznie po latach pracy jako lektor, powinnam mieć już taką bazę materiałów, żeby nie było potrzeby jej dłużej powiększać. Może co najwyżej uzupełniać. Faktycznie, podręczniki kupuję już bardzo rzadko, ale… kolekcja materiałów wciąż rośnie. Puchnie – między innymi, a może przede
